Narodowe Święto Niepodległości

English version

Narodziny Niepodległości

10 listopada 1918r. Józef Piłsudski przybył do Warszawy, gdzie na dworcu Głównym przywitali go m.in. członek Rady Regencyjnej, książę Zdzisław Lubomirski oraz dowódca Komendy Naczelnej POW, Adam Koc. Dnia 11 listopada Józefowi Piłsudskiemu została powierzona przez Radę Regencyjną kontrola nad wojskiem a 12 listopada misja utworzenia rządu narodowego. Marszałek Józef Piłsudski postanawia sprowadzić do Warszawy lubelski rząd Ignacego Daszyńskiego. Polska po 123 latach zaborów i wielu latach nieistnienia na mapie Europy odzyskuje niepodległość.

Depesza iskrowa z dnia 16 XI 1918r.
notyfikująca powstanie Państwa Polskiego

„Jako wódz naczelny armii polskiej, pragnę notyfikować rządom i narodom wojującym i neutralnym istnienie państwa polskiego niepodległego, obejmującego wszystkie ziemie zjednoczonej Polski. Państwo polskie powstaje z woli całego narodu i opiera się na podstawach demokratycznych. Rząd Polski zastąpi panowanie przemocy, która przez sto czterdzieści lat ciążyła nad losami Polski – przez ustrój zbudowany na porządku i sprawiedliwości…” podpisał: Wódz Naczelny Piłsudski.

Konstytucja 1921 roku

W kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości uchwalona została Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17.03.1921 rok, w której pięć artykułów dotyczyło pomocy społecznej. Konstytucja RP z roku 1921 określa opiekę społeczną jako "zaspokojenie ze środków publicznych niezbędnych potrzeb tych osób, które trwale lub chwilowo własnymi środkami materialnymi lub własną pracą uczynić tego nie mogą, jak również jako zapobieganie wytworzeniu się stanu wyżej określonego". Z trwałej opieki społecznej mogą korzystać osoby posiadające obywatelstwo polskie i zamieszkujące w danej gminie przez okres, co najmniej jednego roku. Wykonywanie obowiązków opiekuńczych powierzono związkom komunalnym.

Ustawa o opiece społecznej z dnia 16.08.1923 r.
( Dz. U. nr 92 poz. 726 z 1923 r.)

W niepodległej Polsce w 1923 roku uchwalono ustawę o opiece społecznej. Była ona oparta na wzorcach najbardziej rozwiniętych państw europejskich, charakteryzowała się nowoczesnymi rozwiązaniami, kończyła z tymczasowością, wprowadzała jednolity system prawny i była dobrze przystosowana do warunków, jakie ukształtowały się po I wojnie światowej. Określone na jej podstawie cele i zadania w zakresie opieki państwa w stosunku do potrzebujących pomocy, pomimo zmian warunków społeczno – politycznych, a nawet całych ustrojów, obowiązywały niesłychanie długo, bo aż 67 lat. ( W roku 1990 zostaje uchwalona Ustawa z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej. Obecnie na terytorium państwa polskiego obowiązuje Ustawa o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. z późniejszymi zmianami oraz Konstytucja RP z roku 1997 – red.ops.pl ). Ważnym elementem praktycznej realizacji ustawy o opiece społecznej było powołanie w 1928 roku po raz pierwszy instytucji opiekunów społecznych. Poznawali oni potrzeby najuboższych i w dużym stopniu decydowali o konieczności udzielenia stosownej pomocy. (Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 marca 1928 r. o opiekunach społecznych i o komisjach opieki społeczne, Dziennik Ustaw – rok 1928 nr 029 poz. 267)

Narodowe Święto Niepodległości obchodzone w Polsce dnia 11 listopada przywrócono ustawą Sejmu IX kadencji (jeszcze czasy PRL) w 1989 roku (w trakcie obrad Okrągłego Stołu). Do czasu wybuchu II wojny światowej święto obchodzono tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. W czasach PRL wielokrotnie organizowane w całym kraju przez opozycję manifestacje patriotyczne były tego dnia brutalnie tłumione przez oddziały ZOMO, a ich uczestnicy aresztowani przez Służbę Bezpieczeństwa.

więcej na ten temat w serwisie ops.pl

Warszawa: Dni otwarte Belwederu – rok 2009

90. Rocznica Odzyskania Niepodległości – rok 2008

źródło: info. własna, Internet
oprac. ops.pl angoc