KGR nowa metoda pomocy rodzinie

Konferencja Grupy Rodzinnej jest ciekawą, nowatorską i kreatywną metodą pracy socjalnej. Zarówno teoretycy jak i praktycy wprowadzający tą metodę na grunt Polski, pokładają w niej wielkie nadzieje i przewidują iż odniesie duży sukces. Publikujemy artykuł Patryka Zawadzkiego na temat pracy socjalnej metodą KGR.

Badania prowadzone w polskich realiach, wskazują że metoda KGR może być szeroko stosowana w pracy socjalnej. Problemami stanowiącymi podstawę stosowania KGR w pracy z rodziną może być ubóstwo, bezrobocie, bzradność opiekuńczo – wychowawcza, niepełnosprawność, długotrwała choroba, przemoc w rodzinie lub przestępczość członków rodziny.

Konferencja Grupy Rodzinnej – nowa metoda
pomocy dziecku i młodzieży w rodzinie

Na temat rodziny, funkcji i problemów jakie ją dotykają istnieje wiele opracowań psychologicznych, pedagogicznych i socjologicznych. Rodzina znajduje się w centrum zainteresowania wielu teoretyków i praktyków. Wszyscy zastanawiają się jak pomóc rodzinie, szczególnie dysfunkcjonalnej, niewydolnej. „Coraz częściej nie wystarcza już kontrola i sankcje dla funkcjonowania i zachowania pożądanego kształtu rodziny. Niezbędna staje się świadoma działalność, pobudzająca zmiany w rodzinie w określonym kierunku np. przystosowanie rodziny do określonego systemu wartości” (W. Tarnowiecki, 2001, s. 14).

W ostatnim czasie skupiono wysiłki na reformie systemu opieki nad dzieckiem; zintensyfikowaniu pracy z rodzinami, a nie tylko jednostkami; zwróceniu uwagi na dysfunkcje i nieefektywność dotychczasowych rozwiązań, opartych na działaniach pozornych i prowadzących do uzależnienia od pomocy społecznej, głównie finansowej i umocnieniu dysfunkcji w rodzinie. To z kolei, rodziło szereg błędów powodujących bezradność, wzmacniających niewydolność rodzin i ukazujących dysfunkcyjność systemu pomocy społecznej. Pisze o tym bardzo obszernie choćby D. Trawkowska (2009).

W swych opracowaniach autorzy wskazują na problemy „trawiące” Polski system pomocy społecznej, takie jak: uzależnienie od pomocy społecznej, rutenizację i schematyczność działania, tworzenie i wzmacnianie negatywnych zjawisk w jednostkach i rodzinach, brak podejścia systemowego, brak diagnozy problemów, brak współpracy między instytucjami i podmiotami w zakresie rozwiązywania danego problemu. Jest to zaledwie kilka zasadniczych negatywnych aspektów składających się na nieefektywność pomocy świadczonej przez instytucje pomocy społecznej.

D.Trawkowska (2009, s. 6-7) wskazuje na jeszcze kilka fundamentalnych kwestii, składających się na działania pozorne, wobec choćby rodzin dysfunkcjonalnych. Są to:

• pozornie włączające programy i projekty socjalne, których efekt końcowy jest odległy od zamierzonego – „utopie inkluzji;
• pozorne rozwiązywanie problemów społecznych – fikcja „papierowych strategii”;

• pozorowana praca socjalna – niespełniony profesjonalizm: jak nie zawieść oczekiwań i „zachować twarz”?;

• nie pozorowana i pozorowana praca z klientem (indywidualnym przypadkiem) – „w co grają ludzie”?;

• pozorowana praca z rodziną – „markowana praca z rodziną”, „każdy robi swoje i oddala problem”;

• pozorowana praca z grupą (grupy wsparcia, zespoły interdyscyplinarne);

• pozorowana współpraca między specjalistami (konsultanci – pracownicy socjalni; pracownicy socjalni – kuratorzy);

• pozorowana współpraca międzysektorowa – trudne współistnienie;

• pozorna reorganizacja instytucji (ośrodków pomocy społecznej, warsztatów terapii zajęciowej itp.) i tworzenie nowych stanowisk pracy (konsultantów, koordynatorów).
  

Wszystkie te aspekty składają się na swoisty „efekt bumerangowy pomocy społecznej” (termin wprowadzony przez autora niniejszego artykułu), utrwalający w klientach i rodzinach korzystających z pomocy społecznej postawy które ów system chciał zmienić. Dążąc do naprawy systemu, w ostatnim czasie stworzono kilka ciekawych rozwiązań w zakresie pracy z rodziną i przebywającymi w niej dziećmi. Tak więc, przykładem niech będzie uchwalona ustawa o asystentach rodzinnych. Innym może być praca socjalna i rozwiązywanie problemów metodą grup i zespołów interdyscyplinarnych. Sięgnięto też po nowatorskie, wypróbowane w innych krajach metody i narzędzia pracy z rodziną, czego przykładem jest opisywana tu Konferencja Grupy Rodzinnej.

Czym jest Konferencja Grupy Rodzinnej?

Konferencja Grupy Rodzinnej (KGR) jest spotkaniem jak największej liczby członków rodziny i osób bliskich dla rodziny w celu próby rozwiązania problemu jaki się w niej pojawił. Jest szansą daną rodzinie, jako pierwszej instytucji odpowiedzialnej za nią samą, na podjęcie samodzielnej próby zmierzenia się z problemem, często przed ingerencją ze strony pomocy społecznej (J. Przeperski, 2006, s. 1). Konferencja Grupy Rodzinnej (KGR) jest zebraniem, naradą i spotkaniem jak największej liczby członków rodziny celem rozwiązania ściśle określonego problemu rodziny. Przy czym do rodziny zalicza się także osoby, które są związane emocjonalnie, bliskie rodzinie, zazwyczaj sama rodzina traktuje ich jak swoich członków.

Pełna treść artykułu na temat KGR [ tutaj ].pdf

Artykułu ukarze się w czerwcowo lipcowym numerze "wspólnych tematów".
Miesięcznik "wspólne tematy – pismo pracowników socjalnych,
terapeutów, personelu pielęgniarskiego i opiekuńczego".
www.tematy.info

autor: Patryk Zawadzki
Magister pedagogiki w zakresie
pracy socjalnej i resocjalizacji.
Absolwent Uniwersytetu
im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

oprac. ops.pl angoc

Komentarze KGR nowa metoda pomocy rodzinie (0)

      3 + 1 = ?