Interwencja kryzysowa – charakterystyka
W Ustawie o pomocy społecznej w art. 47 ust. 1 określono, że „(…) interwencja kryzysowa stanowi zespół interdyscyplinarnych działań podejmowanych na rzecz osób i rodzin będących w stanie kryzysu. Celem interwencji kryzysowej jest przywrócenie równowagi psychicznej i umiejętności samodzielnego radzenia sobie, a dzięki temu zapobieganie przejściu reakcji kryzysowej w stan chronicznej niewydolności psychospołecznej”.
Należy uznać, że interwencja kryzysowa jest działaniem podejmowanym zarówno w kontekście indywidualnych przeżyć i reakcji psychicznych rodzin przeżywających kryzys, jak i w kontekście reakcji na społecznie przeżywane sytuacje krytyczne.
Pracownicy socjalni mają obowiązek podjęcia się interwencji na rzecz osób połączonych wspólnym kryzysem, np. osób poszkodowanych w pożarze, powodzi lub wskutek przejścia huraganu; podjąć działania interwencyjne wobec rodzin osób, które zginęły w katastrofie komunikacyjnej, wspierać rodziny i bliskich ofiar zamachu terrorystycznego. Praca pracownika socjalnego jest nieodłącznie związana z kontaktem z grupą ludzi w sytuacji krytycznej, zagrożoną skutkami kryzysu.
Celem interwencji kryzysowej jest przywrócenie równowagi psychicznej i umiejętności samodzielnego radzenia sobie w trudnej sytuacji.
Kryzys powstaje wtedy, kiedy osoba, rodzina nie radzi sobie w trudnej sytuacji, przekracza ona jej indywidualne możliwości podjęcia działań zmierzających do jej rozwiązania. U w/w osób pojawia się rodzaj stresu negatywnego (dystresu), wówczas zasadne jest podjęcie interwencji.
W pierwszej kolejności pracownik powinien podjąć takie działania, które nie będą pogłębiać kryzysu, a następnie pomóc Klientowi wykorzystywać jego własne zasoby, które umożliwią mu radzenie sobie w tego rodzaju sytuacjach.