Superwizja dla pracowników socjalnych – jak powinna wyglądać?
Superwizję w pomocy społecznej definiuje art. 121a Ustawy o pomocy społecznej z 12 marca 2004 r., który wyjaśnia, że (…) superwizja pracy socjalnej polega na ustawicznym rozwoju zawodowym pracowników socjalnych, służącym utrzymaniu wysokiego poziomu świadczonych usług, zachowaniu i wzmacnianiu kompetencji zawodowych, udzielaniu wsparcia, poszukiwaniu źródeł trudności w pracy i możliwości ich pokonywania (…).
Superwizja może być grupowa lub indywidualna. W zależności od ośrodka lub zgłaszanych przez pracowników potrzeb. W grupie czasem trudniej się otworzyć, ale też można usłyszeć więcej informacji zwrotnych na temat podejmowanych działań i uzyskać wsparcie od większej liczby osób.
Na superwizji pracownik otwiera się na tyle, na ile chce. Nie powinien być „ciągnięty do odpowiedzi” i zmuszany do zabierania głosu. To pracownik decyduje, na ile ma być i na ile chce być aktywny.
Ci, którzy biorą udział w superwizji, mają możliwość przeanalizowania własnej pracy z Klientem lub rodziną w gronie innych specjalistów, w tym kolegów po fachu oraz superwizorów. Wspólnie, przy użyciu metody zwanej „burzą mózgów”, mogą opracować plan pracy z rodziną, bazując na własnych, indywidualnych doświadczeniach oraz doświadczeniach innych osób, które biorą udział w spotkaniu.
Superwizję określa Rozporządzenie Ministra Rodziny Pracy i Polityki Społecznej z dnia 2 grudnia 2016 r. w sprawie superwizji pracy socjalnej.
