1 lipca 2015 Newsy pomoc społeczna PTTK rajd

Szczęśliwej drogi, już czas…

I regeneracja. Remont samego siebie.

Pracownicy socjalni nareszcie, ad extremum, zdobywali inne szczyty niż te, co w pracy na co dzień, bo normalnie wznoszą się na wyżyny cierpliwości, empatii, wyrozumiałości, opanowania, samokontroli, oraz gniewu, bezsilności i wkurzenia też. A tutaj – Pilsko, Rysianka, Rycerzowa, Przegibek, Krawców Wierch. Bywały chwile zwątpienia, momenty trudne i nęcące pomysły radykalnej zmiany zaplanowanej trasy. Jednak obyło się bez korekty (tylko jedna skręcona nieszczęśliwie kostka musiała z interwencją GOPR-u zejść na stały ląd). Przydała się, oj, przydała – wyćwiczona regularnym treningiem, do bólu, w pracy – wytrwałość, niestrudzoność, konsekwencja i upór.

Zakończenie rajdu było tylko z pozoru skromne – ognisko, kiełbasa, gitara i śpiew. Jednak rozdawanie dyplomów przypominało rozdawanie Oskarów. Gwiazdy zamiast jupiterów. Dryg i inwencja uczestników. Nerw pomysłodawców-twórców Katarzyny Kadeli i Sabiny Korbiel. Kunszt przedstawiciela Zarządu w osobie Pana Macieja Stokaluka. Wielka Gala na Wielkiej Raczy. Stroje wieczorowe (wszyscy wykąpani, już pachnący, nowonarodzeni – a jeszcze przed chwilą myśleliśmy, że będziemy umierać). Tańce.

I wydawało się, że jutro to już będzie tylko z górki… Jeżeli ktoś miał kiedyś okazję schodzić z Wielkiej Raczy do Zwardonia, to wie, co to za zejście!

P.S. Pisząca te słowa nie jest pracownikiem socjalnym, ale była uczestnikiem rajdu. I chciałaby dodać, że czuje się zaszczycona, iż mogła spędzić te parę dni w towarzystwie wyjątkowych ludzi. Którzy – wiem, że brzmi to wręcz niewiarygodnie – traktują swoją pracę… poważnie, z powołaniem.

Szapo ba!

Izabela Chojancka