Eksmisja z powodu przemocy – kasacja niemożliwa
Polski ustawodawca skonstruował prawne możliwości zobowiązania sprawcy przemocy domowej na gruncie Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie do jego eksmisji.
Jak stanowi art. 11a w/w Ustawy:
1. Jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania.
2. Sąd rozpoznaje sprawę w trybie przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.) o postępowaniu nieprocesowym. Postanowienie zapada po przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku. Staje się ono wykonalne z chwilą ogłoszenia i może być zmienione lub uchylone w razie zmiany okoliczności.
3. Do wykonania obowiązku orzeczonego na podstawie ust. 1 stosuje się odpowiednio przepisy o egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 3 marca 2017 r. sygn akt. SN I CZ 28/17 stwierdza, że od postanowienia zobowiązującego do opuszczenia mieszkania na podstawie art. 11a u.p.p.r. członka rodziny – który stosując przemoc w rodzinie, czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie – skarga kasacyjna jest niedopuszczalna.
Tym samym w przypadku złożenia kasacji przez osobę, która stosując przemoc w rodzinie, czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, będzie ona podlegała oddaleniu.
Źródło: http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/orzeczenia3/i%20cz%2028-17.pdf
Komentarze (0)
Konferencja: ,,Osoba doświadczająca przemocy w świecie milczenia czy wsparcia? Człowiek człowiekowi… Refleksje interdyscyplinarne”
Psychologiczne uwarunkowania przemocy domowej
Jednostki samorządu terytorialnego przeciw przemocy w rodzinie
Nabór członków Zespołu Monitorującego do spraw Przeciwdziałania Przemocy
